Calciumoxalaat

Wat is calciumoxalaat?

Calciumoxalaat is een zout dat bestaat uit calciumionen en oxalaationen. Oxalaationen zijn organische zuren die in veel voedingsmiddelen voorkomen, zoals spinazie, rabarber, noten of chocolade. Oxalaationen kunnen ook door het lichaam zelf worden aangemaakt, bijvoorbeeld bij een teveel aan vitamine C of een verstoorde darmflora.

Calciumoxalaat in de urinewegen

Een gebied waar calciumoxalaat problemen kan veroorzaken is de urinewegen. Als er te veel calciumoxalaat in de urine zit, kan het neerslaan in kristallen of stenen die de urinewegen kunnen blokkeren of irriteren. Dit kan leiden tot pijn, bloed in de urine, urineweginfecties of nierfalen. De oorzaken van een verhoogde uitscheiding van calciumoxalaat kunnen uiteenlopend zijn, bijvoorbeeld een genetische aanleg, een verkeerd dieet, een chronische nierziekte of een stofwisselingsstoornis.

Om het risico op calciumoxalaatstenen te verminderen, moet u ervoor zorgen dat uw hond voldoende drinkt en regelmatig plast. Daarnaast moet u hem geen voedsel geven dat te veel calcium of oxaalzuur bevat. Hieronder vallen bijvoorbeeld zuivelproducten, rabarber, spinazie en chocolade. Als je hond al stenen heeft of er gevoelig voor is, kan je dierenarts een speciaal dieet aanraden of medicijnen voorschrijven. In sommige gevallen moeten de stenen operatief worden verwijderd.

Calciumoxalaat in de gewrichten

Een ander gebied waar calciumoxalaat kan voorkomen is in de gewrichten. Wanneer calciumoxalaatkristallen worden afgezet in de gewrichten, staat dit bekend als calciumpyrofosfaat dihydraat arthropathie (CPPD) of pseudogout. Deze ziekte is vergelijkbaar met jicht bij mensen en kan leiden tot ontsteking, zwelling en pijn in de aangetaste gewrichten. De oorzaken van CPPD zijn niet precies bekend, maar er zijn een aantal factoren die het risico kunnen verhogen, zoals gevorderde leeftijd, hyperparathyreoïdie of chronische nierziekte.

De behandeling van CPPD bestaat meestal uit pijnstillers en ontstekingsremmers. In ernstige gevallen kan een gewrichtsspoeling of chirurgische verwijdering van de kristallen nodig zijn. Om CPPD te voorkomen, moet je je hond een uitgebalanceerd dieet geven en regelmatig bewegen. Je moet ook het calcium- en fosfaatgehalte in zijn bloed controleren en eventuele nier- of bijschildklieraandoeningen behandelen.

Calciumoxalaat in de tanden

Een derde gebied waar calciumoxalaat kan voorkomen is in de tanden. Wanneer calciumoxalaatkristallen zich vormen op het tandoppervlak, staat dit bekend als tandoxalose. Deze aandoening is zeer zeldzaam bij honden en wordt meestal bij toeval ontdekt tijdens een gebitsonderzoek. De symptomen kunnen variëren van lichte verkleuring tot ernstige vernietiging van het tandglazuur. De oorzaken van oxalosis van het gebit zijn niet duidelijk, maar men denkt dat het verband houdt met een verhoogde inname of productie van oxaalzuur.

Wat zijn de nadelen van calciumoxalaat?

Het belangrijkste nadeel van calciumoxalaat is de vorming van urinestenen, die tot ernstige gezondheidsproblemen kunnen leiden. Calciumoxalaat-urinestenen zijn erg hard en kunnen meestal niet opgelost worden door dieet of medicatie. Vaak is een operatie nodig om de stenen te verwijderen.

Calciumoxalaat-urinestenen komen het meest voor bij oudere, gecastreerde reuen met overgewicht. Sommige hondenrassen zijn ook genetisch voorbestemd voor dit type urinesteen, zoals Yorkshire Terriers, Lhasa Apso, Shih Tzu of Dwergschnauzers.

Hoe kun je je hond beschermen tegen urinestenen?

Om het risico op urinestenen van calciumoxalaat te verminderen, moet je de volgende tips opvolgen:

• Geef je hond voeding van hoge kwaliteit met een laag oxalaatgehalte. Vermijd voedingsmiddelen zoals tarwe, zoete aardappelen, spinazie of noten.
• Zorg ervoor dat uw hond voldoende drinkt en regelmatig plast. Dit verdunt de urine en spoelt mogelijke kristallen weg.
• Laat de urine van je hond regelmatig testen om de pH-waarde en de concentratie calcium en oxalaat te controleren.
• Laat je hond controleren op mogelijke ziekten die kunnen leiden tot een verhoogde calciumuitscheiding, zoals bijschildklieraandoeningen of een overdosis vitamine D.