Zespół chwiejności

Jakie są przyczyny i czynniki ryzyka zespołu Wobblera?

Dokładna przyczyna zespołu Wobblera nie jest znana, ale istnieją pewne czynniki, które mogą zwiększać ryzyko jego wystąpienia. Należą do nich

• Rozmiar i waga psa: Duże i ciężkie psy mają większe obciążenie kręgosłupa, co może prowadzić do zużycia dysków i kręgów.
• Genetyka: Zespół Wobblera wydaje się występować częściej u niektórych ras psów niż u innych. Do ras dotkniętych tą chorobą należą dog niemiecki, doberman, berneński pies pasterski, rottweiler i nowofundland.
• Wiek: Zespół Wobblera zwykle występuje u starszych psów, ponieważ kręgosłup z czasem ulega degeneracji. Może jednak wystąpić również u młodszych psów, jeśli mają wrodzone wady rozwojowe kręgosłupa.

Jak rozpoznać zespół Wobblera?

Objawy zespołu Wobblera mogą się różnić w zależności od nasilenia i lokalizacji ucisku rdzenia kręgowego. Najczęstsze objawy to

• Chwiejny i chwiejny chód, szczególnie na tylnych łapach. Pies może się potykać, przewracać lub tracić koordynację.
• Zmniejszone odczuwanie bólu w tylnych kończynach. Pies może zranić się lub poparzyć, nie zdając sobie z tego sprawy.
• Osłabienie lub paraliż tylnych kończyn. Pies nie może już wstać, chodzić lub nie ma odruchu w łapach.
• Zmiana postawy ciała. Pies może obniżyć głowę lub wygiąć grzbiet, aby zmniejszyć nacisk na rdzeń kręgowy.
• Upośledzona funkcja pęcherza i jelit. Pies nie może już kontrolować moczu i kału lub ma trudności z oddawaniem moczu lub kału.

Jak diagnozuje się zespół Wobblera?

Aby zdiagnozować zespół Wobblera, weterynarz musi przeprowadzić dokładne badanie kliniczne i zapytać o historię medyczną psa. Zwróci uwagę na typowe objawy i przetestuje odruchy psa oraz percepcję bólu. Konieczne są jednak dalsze badania w celu określenia dokładnej lokalizacji i zakresu ucisku rdzenia kręgowego. Obejmują one:

• Zdjęcie rentgenowskie kręgosłupa: może dostarczyć dowodów na zwężenie kanału kręgowego lub przemieszczenie trzonów kręgów, ale nie pokaże samego rdzenia kręgowego.
• Mielografia: środek kontrastowy jest wstrzykiwany do kanału kręgowego, a następnie wykonywane jest zdjęcie rentgenowskie. Środek kontrastowy pokazuje kształt rdzenia kręgowego i może uwidocznić ucisk.
• Tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI) kręgosłupa: Są to najdokładniejsze metody wizualizacji rdzenia kręgowego i otaczających go struktur. Mogą one również wykluczyć inne przyczyny objawów neurologicznych, takie jak guzy lub infekcje.

Jak leczy się zespół Wobblera?

Leczenie zespołu Wobblera zależy od nasilenia objawów, wieku i stanu zdrowia psa. Istnieją dwie opcje: leczenie zachowawcze lub leczenie chirurgiczne.

Leczenie zachowawcze

Leczenie zachowawcze ma na celu złagodzenie bólu, zmniejszenie stanu zapalnego i utrzymanie mobilności. Obejmuje ono

• Podawanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, takich jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) lub kortykosteroidy. Mogą być one podawane doustnie lub we wstrzyknięciach.
• Zastosowanie środków fizjoterapeutycznych, takich jak masaż, ciepło, zimno lub stymulacja elektryczna. Mogą one pobudzać krążenie krwi, rozluźniać mięśnie i stymulować nerwy.
• Dostosowanie stylu życia, takie jak zmniejszenie masy ciała, unikanie schodów lub śliskich podłóg, stosowanie uprzęży zamiast kołnierza lub zapewnienie łóżka ortopedycznego. Mogą one zmniejszyć nacisk na kręgosłup i zwiększyć komfort.

Leczenie zachowawcze może być wystarczające w przypadku łagodnych lub umiarkowanych objawów, aby osiągnąć poprawę lub przynajmniej zapobiec progresji. Wymaga ono jednak regularnego monitorowania przez weterynarza i konsekwentnego wdrażania przez właściciela.

Leczenie chirurgiczne

Leczenie chirurgiczne ma na celu usunięcie ucisku rdzenia kręgowego i stabilizację kręgosłupa. Istnieją różne techniki chirurgiczne, które mogą być stosowane w zależności od lokalizacji i przyczyny ucisku. Obejmują one

• Dekompresja brzuszna: polega na usunięciu części trzonu kręgu w celu stworzenia większej przestrzeni dla rdzenia kręgowego. Metoda ta jest stosowana głównie u psów z uciskiem w odcinku szyjnym kręgosłupa.
• Laminektomia grzbietowa: część łuku kręgowego jest usuwana, aby stworzyć więcej miejsca dla rdzenia kręgowego. Metoda ta jest stosowana głównie u psów z uciskiem w odcinku piersiowym lub lędźwiowym kręgosłupa.
• Fuzja brzuszna: Dwa lub więcej trzonów kręgów zostaje połączonych ze sobą, aby zapobiec ich przemieszczeniu. Metoda ta jest często stosowana w połączeniu z dekompresją brzuszną.
• Stabilizacja grzbietowa: Metalowe płytki lub śruby są mocowane do kręgów, aby zapobiec ich przemieszczeniu. Metoda ta jest często stosowana w połączeniu z laminektomią grzbietową.

Leczenie chirurgiczne może być konieczne, jeśli objawy są poważne lub jeśli leczenie zachowawcze zawiodło, aby osiągnąć poprawę lub przynajmniej zapobiec dalszemu pogorszeniu. Wiąże się to jednak z ryzykiem krwawienia, infekcji, uszkodzenia nerwów lub ponownego ucisku. Wymaga zatem starannego rozważenia przez weterynarza i właściciela, a także intensywnej opieki pooperacyjnej.

Jakie są rokowania w przypadku zespołu Wobblera?

Rokowanie w przypadku zespołu Wobblera zależy od nasilenia objawów, wieku i stanu zdrowia psa oraz wybranej metody leczenia. Ogólnie:

• Leczenie zachowawcze może osiągnąć poprawę od 50 do 70 procent w przypadku łagodnych do umiarkowanych objawów.
• Leczenie chirurgiczne może przynieść poprawę od 70 do 90 procent w przypadku ciężkich objawów.
• Wskaźnik nawrotów wynosi około 10 do 20 procent zarówno w przypadku leczenia zachowawczego, jak i chirurgicznego.