Anticonvulsivum
Als je hond last heeft van krampen, kan dit verschillende oorzaken hebben. Het kan bijvoorbeeld komen door een ziekte van het zenuwstelsel, vergiftiging of trauma. In elk geval moet je zo snel mogelijk met je hond naar de dierenarts voor een nauwkeurige diagnose en behandeling.
In sommige gevallen kan het echter ook raadzaam zijn om je hond een anticonvulsivum te geven om de symptomen te verlichten en verdere schade te voorkomen. In dit artikel lees je welke anti-epileptica verkrijgbaar zijn, hoe ze werken en waar je op moet letten.
Wat zijn anticonvulsiva?
Anticonvulsiva zijn medicijnen die de prikkelbaarheid van zenuwcellen in de hersenen of het ruggenmerg verminderen. Hierdoor worden de aanvallen minder frequent of minder hevig. Er zijn verschillende soorten anticonvulsiva, die kunnen worden onderscheiden op basis van hun werkzame stof en werkingsmechanisme.
De meest voorkomende anti-epileptica voor honden zijn
- Fenobarbital: dit is het oudste en meest gebruikte anticonvulsivum voor honden. Het verhoogt de activiteit van de neurotransmitter GABA, die een remmend effect heeft op zenuwcellen. Fenobarbital moet regelmatig worden toegediend om een constante bloedspiegel te krijgen. Het kan echter ook bijwerkingen hebben zoals vermoeidheid, gewichtstoename of leverschade.
- Kaliumbromide: Dit is een ander veelgebruikt anticonvulsivum voor honden dat vaak in combinatie met fenobarbital wordt gegeven. Het werkt door de invloed van chloride op de zenuwcellen te verminderen, wat ook een remmend effect heeft. Kaliumbromide heeft als voordeel dat het minder bijwerkingen op de lever heeft dan fenobarbital, maar het kan maag-darmklachten of huidproblemen veroorzaken.
- Levetiracetam: Dit is een nieuwer anticonvulsivum voor honden dat een ander werkingsmechanisme heeft dan fenobarbital of kaliumbromide. Het werkt door het voorkomen van het vrijkomen van glutamaat, een opwindende neurotransmitter. Levetiracetam heeft het voordeel dat het minder bijwerkingen heeft dan andere anti-epileptica en snel werkt. Het moet echter vaker worden toegediend en kan duurder zijn.
De auteurs gaan ervan uit dat een dierenarts moet worden geraadpleegd als een dier ziek is en dat medicijnen alleen mogen worden ingenomen na overleg met een arts of apotheker. Alleen een individueel onderzoek kan leiden tot een diagnose en een behandelingsbeslissing.
We helpen je de dichtstbijzijnde dierenarts te vinden → Op deze manier