Τεστοστερόνη

Πώς μετράται η τεστοστερόνη;

Η τεστοστερόνη μπορεί να μετρηθεί στο αίμα, το σάλιο ή τα ούρα των σκύλων. Η εξέταση αίματος είναι η πιο ακριβής μέθοδος, αλλά και η πιο δαπανηρή και επεμβατική. Οι εξετάσεις σάλιου και ούρων είναι απλούστερες και φθηνότερες, αλλά λιγότερο αξιόπιστες. Τα επίπεδα τεστοστερόνης μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με την ώρα της ημέρας, την ηλικία, τη φυλή, την κατάσταση της υγείας και το επίπεδο στρες του σκύλου. Επομένως, είναι σημαντικό να πραγματοποιούνται αρκετές μετρήσεις σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, προκειμένου να λαμβάνεται ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν την τεστοστερόνη;

Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τα επίπεδα τεστοστερόνης στους σκύλους. Ορισμένοι από αυτούς είναι: Η θερμοκρασία του αίματος, η θερμοκρασία του δέρματος και η θερμοκρασία του αίματος:

• Ηλικία: Τα επίπεδα τεστοστερόνης αυξάνονται με την έναρξη της εφηβείας και κορυφώνονται μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου έτους της ζωής. Μετά από αυτό, μειώνεται αργά.
• Φυλή: Ορισμένες φυλές σκύλων έχουν από τη φύση τους υψηλότερα ή χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης από άλλες. Για παράδειγμα, τα ροτβάιλερ, τα ντόμπερμαν και τα μπόξερ τείνουν να έχουν υψηλότερα επίπεδα από τα κανίς, τα μαλτέζικα και τα σιχ τσου.
• Υγεία: Ασθένειες ή τραυματισμοί μπορούν να μειώσουν ή να αυξήσουν τα επίπεδα τεστοστερόνης. Για παράδειγμα, η φλεγμονή των όρχεων ή του προστάτη, οι όγκοι ή οι λοιμώξεις μπορούν να προκαλέσουν αύξηση των επιπέδων της ορμόνης. Αντίθετα, η ηπατική ή νεφρική νόσος, ο διαβήτης ή τα προβλήματα του θυρεοειδούς μπορούν να μειώσουν τα επίπεδα των ορμονών.
• Στρες: Το στρες μπορεί να επηρεάσει τα επίπεδα τεστοστερόνης τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Το βραχυπρόθεσμο στρες μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της ορμόνης για να προετοιμάσει τον σκύλο για την αντίδραση μάχης ή φυγής. Το μακροχρόνιο στρες, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει σε πτώση της ορμόνης, καθώς το σώμα χρειάζεται να εξοικονομήσει τους πόρους του.
• Ευνουχισμός: Ο ευνουχισμός είναι μια χειρουργική επέμβαση κατά την οποία αφαιρούνται οι όρχεις. Με τον τρόπο αυτό σταματά η παραγωγή τεστοστερόνης. Ο ευνουχισμός έχει τόσο πλεονεκτήματα όσο και μειονεκτήματα για τον σκύλο.

Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του ευνουχισμού

Ο ευνουχισμός είναι μια συνήθης πρακτική για την πρόληψη της ανεπιθύμητης αναπαραγωγής και για τη μείωση ή την πρόληψη ορισμένων προβλημάτων συμπεριφοράς ή υγείας. Μερικά από τα πλεονεκτήματα της στείρωσης είναι

• Μείωση της επιθετικότητας: ένας στειρωμένος σκύλος είναι συνήθως λιγότερο επιθετικός απέναντι σε άλλους σκύλους ή ανθρώπους, καθώς ελέγχεται λιγότερο από τη σεξουαλική του ορμή.
• Μείωση του μαρκαρίσματος: Ένας στειρωμένος σκύλος είναι λιγότερο πιθανό να σημαδέψει την περιοχή του με ούρα, καθώς αισθάνεται λιγότερη ανταγωνιστική πίεση.
• Μείωσητης αδέσποτης συμπεριφοράς: Ένας στειρωμένος σκύλος ενδιαφέρεται λιγότερο να δραπετεύσει από το σπίτι του για να αναζητήσει θηλυκά εν θερμώ.
• Πρόληψη ασθενειών: Η στείρωση μπορεί να μειώσει ή να εξαλείψει τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου των όρχεων, προβλημάτων του προστάτη ή σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων.

Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένα μειονεκτήματα της στείρωσης που πρέπει να ληφθούν υπόψη:

• Αύξηση βάρους: Ένας στειρωμένος σκύλος έχει χαμηλότερες ενεργειακές απαιτήσεις και αυξημένη όρεξη. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του σωματικού βάρους, εάν η διατροφή και η άσκηση δεν προσαρμοστούν.
• Απώλεια μυϊκής μάζας: Ένας στειρωμένος σκύλος έχει χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια μυϊκής μάζας. Αυτό μπορεί να επηρεάσει τη σωματική απόδοση και την εμφάνιση του σκύλου.
• Αλλαγή στην ανάπτυξη του τριχώματος: Ένας στειρωμένος σκύλος μπορεί να παρουσιάσει μια αλλαγή στην ανάπτυξη του τριχώματός του, γνωστή ως στειρωμένο τρίχωμα. Αυτό σημαίνει ότι το τρίχωμα γίνεται μακρύτερο, μαλακότερο και λεπτότερο. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένες απαιτήσεις περιποίησης και αυξημένο κίνδυνο δερματικών προβλημάτων.
• Κίνδυνοι της επέμβασης: Όπως με κάθε επέμβαση, υπάρχουν κίνδυνοι που σχετίζονται με τη στείρωση, όπως αιμορραγία, μόλυνση ή επιπλοκές κατά τη διάρκεια της αναισθησίας. Ωστόσο, αυτοί είναι σπάνιοι και μπορούν να ελαχιστοποιηθούν με καλή προετοιμασία και μεταθανάτια φροντίδα.