Σύνδρομο ιππουρίδας

Τι είναι το σύνδρομο ιππουρίδας;

Το σύνδρομο ιππουρίδας (CES) είναι επίσης γνωστό ως εκφυλιστική οσφυοϊερή στένωση (DLSS) ή οσφυοϊερή στένωση. Πρόκειται για μια νευρολογική διαταραχή που προκαλείται από τη συμπίεση των νευρικών ριζών στο άκρο του νωτιαίου μυελού. Αυτές οι νευρικές ρίζες σχηματίζουν τη λεγόμενη ιππουρίδα, η οποία μοιάζει με ουρά αλόγου και είναι υπεύθυνη για την τροφοδοσία των μυών και των οργάνων στο πίσω μέρος του σώματος.

Η συμπίεση των νευρικών ριζών προκαλείται συνήθως από εκφυλιστικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη, ιδίως στη μετάβαση από τον τελευταίο οσφυϊκό σπόνδυλο (L7) στον πρώτο ιερό σπόνδυλο (S1). Αυτή η μετάβαση είναι ιδιαίτερα κινητική και επιρρεπής σε σημάδια φθοράς, όπως η οστεοαρθρίτιδα, οι δισκοκήλες ή τα οστικά σπιρούνια. Αυτές οι αλλαγές στενεύουν τον σπονδυλικό σωλήνα στον οποίο διέρχονται οι νευρικές ρίζες και προκαλούν μηχανική πίεση στις νευρικές ίνες. Αυτό μπορεί να βλάψει τα νεύρα και να μειώσει τη λειτουργία τους.

Ποιοι σκύλοι επηρεάζονται;

Το σύνδρομο ιππουρίδας εμφανίζεται κυρίως σε ηλικιωμένους σκύλους που ζυγίζουν πάνω από 20 κιλά. Εξαίρεση αποτελεί το κανίς, το οποίο επίσης προσβάλλεται συχνά. Από τις μεγάλες φυλές σκύλων, επηρεάζονται ιδιαίτερα οι γερμανικοί ποιμενικοί, τα γιγαντιαία σνάουζερ, τα σιβηριανά χάσκι, τα ντόμπερμαν, τα ροτβάιλερ και τα μπόξερ. Γενετικοί παράγοντες μπορεί επίσης να παίζουν ρόλο, για παράδειγμα εάν ένας σκύλος έχει τον λεγόμενο μεταβατικό σπόνδυλο, ο οποίος παρουσιάζει δομικά χαρακτηριστικά δύο διαφορετικών τμημάτων της σπονδυλικής στήλης.

Πώς αναγνωρίζετε το σύνδρομο ιππουρίδας;

Το σύνδρομο ιππουρίδας εκδηλώνεται με διάφορα συμπτώματα, τα οποία μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με τη σοβαρότητα και την εξέλιξη της νόσου. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι

• Πόνος στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, ο οποίος αυξάνεται όταν σηκώνεστε όρθιοι, πηδάτε ή ανεβαίνετε σκάλες
• Απώλεια της απόδοσης, κόπωση και ατονία
• Σύρσιμο των δακτύλων των ποδιών ή παραπάτημα με τα οπίσθια πόδια
• Αδυναμία ή παράλυση των οπίσθιων ποδιών
• Ακράτεια ούρων ή κοπράνων
• Απώλεια του κουνήματος της ουράς ή παράλυση της ουράς
• Μυϊκή απώλεια στα πίσω πόδια
• Ανασηκωμένη πλάτη ή καμπουριασμένη στάση του σώματος

Τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν σταδιακά ή ξαφνικά και να βελτιώνονται ή να επιδεινώνονται από καιρό σε καιρό. Συχνά παρερμηνεύονται ως σημάδια γήρανσης ή συγχέονται με άλλες ασθένειες όπως η οστεοαρθρίτιδα ή η δισκοπάθεια.

Πώς διαγιγνώσκεται το σύνδρομο ιππουρίδας;

Για τη διάγνωση του συνδρόμου ιππουρίδας, ο κτηνίατρος πρέπει να διενεργήσει ενδελεχή κλινική εξέταση. Αυτή περιλαμβάνει τον έλεγχο των αντανακλαστικών, της ευαισθησίας στον πόνο και της μυϊκής δύναμης των πίσω ποδιών. Ο σκύλος εξετάζεται επίσης για ενδείξεις ακράτειας ή νευρικής βλάβης.

Για την επιβεβαίωση της διάγνωσης, συνήθως απαιτούνται απεικονιστικές διαδικασίες όπως ακτινογραφίες, αξονική τομογραφία (CT) ή μαγνητική τομογραφία (MRI). Αυτές μπορούν να απεικονίσουν τις αλλαγές στη σπονδυλική στήλη και τη συμπίεση των νευρικών ριζών.

Πώς αντιμετωπίζεται το σύνδρομο ιππουρίδας;

Η θεραπεία του συνδρόμου ιππουρίδας εξαρτάται από τη σοβαρότητα της νόσου και τη γενική κατάσταση του σκύλου. Υπάρχουν δύο επιλογές: συντηρητική ή χειρουργική θεραπεία.

Η συντηρητική θεραπεία συνίσταται στη χορήγηση παυσίπονων και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων για την ανακούφιση των συμπτωμάτων. Η φυσιοθεραπεία μπορεί επίσης να βοηθήσει στη βελτίωση της κινητικότητας και της μυϊκής μάζας των πίσω ποδιών. Η μείωση του βάρους σε υπέρβαρους σκύλους και η προσαρμογή των επιπέδων δραστηριότητας είναι επίσης σημαντικές για τη μείωση της καταπόνησης της σπονδυλικής στήλης.

Η χειρουργική θεραπεία αποσκοπεί στην άρση της συμπίεσης των νευρικών ριζών και στη διεύρυνση του σπονδυλικού σωλήνα. Υπάρχουν διάφορες χειρουργικές τεχνικές για το σκοπό αυτό, όπως η λαμινεκτομή, κατά την οποία αφαιρείται μέρος του σπονδυλικού τόξου, ή η φορμινοτομή, κατά την οποία διευρύνονται τα ανοίγματα για τις νευρικές ρίζες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η οσφυο-σπονδυλική σύνδεση σκληραίνει επίσης για να αποφευχθεί περαιτέρω αστάθεια.

Η χειρουργική θεραπεία έχει συνήθως περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από τη συντηρητική θεραπεία, ιδίως εάν τα συμπτώματα είναι ήδη προχωρημένα. Ωστόσο, συνδέεται επίσης με υψηλότερους κινδύνους και κόστος. Επομένως, είναι απαραίτητο να αποφασιστεί ποια μέθοδος θεραπείας είναι η καταλληλότερη για κάθε μεμονωμένο σκύλο.

Ποια είναι η πρόγνωση για το σύνδρομο ιππουρίδας;

Το σύνδρομο ιππουρίδας είναι μια χρόνια ασθένεια που δεν μπορεί να θεραπευτεί. Ωστόσο, η θεραπεία μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του σκύλου και να επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου. Η πρόγνωση εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, όπως η ηλικία, η κατάσταση της υγείας, η σοβαρότητα των συμπτωμάτων και η μορφή της θεραπείας που επιλέγεται. Κατά κανόνα, οι σκύλοι με χειρουργική θεραπεία έχουν καλύτερη πρόγνωση από τους σκύλους με συντηρητική θεραπεία. Ωστόσο, μπορεί να εμφανιστούν επιπλοκές ή να υποτροπιάσουν τα συμπτώματα ακόμη και μετά τη χειρουργική επέμβαση.