Infekcje wirusowe
Infekcje wirusowe to choroby wywoływane przez wirusy, które mogą zagrażać zdrowiu psa. Wirusy to bardzo małe patogeny, które mogą namnażać się tylko w żywych komórkach. Mogą one infekować różne narządy i tkanki, powodując ich stan zapalny lub zniszczenie. Niektóre infekcje wirusowe są wysoce zaraźliwe i mogą być przenoszone z psa na psa, a nawet ze zwierzęcia na człowieka. Dlatego ważne jest, aby chronić psa przed najważniejszymi infekcjami wirusowymi.
Nosówka psów
Nosówka jest jedną z najbardziej znanych infekcji wirusowych u psów. Wywołuje ją wirus nosówki, który jest blisko spokrewniony z wirusem odry u ludzi. Wirus nosówki może zarażać nie tylko psy, ale także zwierzęta podobne do kun, takie jak lisy czy borsuki. Do zakażenia dochodzi zwykle poprzez kontakt z zakażonymi zwierzętami lub ich płynami ustrojowymi, takimi jak ślina, wydzielina z nosa lub kał.
Nosówka psów może powodować bardzo różne objawy, w zależności od tego, które narządy lub tkanki są dotknięte chorobą. Najczęstsze formy to
- Postać nerwowa: powoduje paraliż, zaburzenia ruchu, zaburzenia równowagi lub zmiany w zachowaniu.
- Postać jelitowa: objawia się biegunką i wymiotami.
- Postać płucna: może powodować kaszel, ropną wydzielinę z nosa lub zapalenie płuc.
Nosówka może mieć bardzo ciężki przebieg i pozostawić trwałe uszkodzenia, a nawet doprowadzić do śmierci. Szczepienie przeciwko nosówce powinno być przeprowadzane co 1-3 lata, w zależności od zastosowanej szczepionki.
Zakaźne zapalenie wątroby (HCC)
Zakaźne zapalenie wątroby jest wywoływane przez wirus HCC, który przede wszystkim niszczy komórki wątroby. Do zakażenia dochodzi zwykle poprzez kontakt z innymi psami lub ich wydalinami, takimi jak mocz, kał lub ślina.
Objawy zakaźnego zapalenia wątroby są następujące
- Gorączka
- utrata apetytu
- zmęczenie
- ból brzucha
- wymioty
- biegunka
- Krwawienie z błon śluzowych
- żółtaczka
- zmętnienie rogówki
Zakaźne zapalenie wątroby może być śmiertelne, szczególnie u młodych psów. Szczepienia przeciwko zakaźnemu zapaleniu wątroby powinny być przeprowadzane co 1-3 lata, w zależności od zastosowanej szczepionki.
Parwowiroza
Parwowiroza to kolejna bardzo poważna infekcja wirusowa u psów. Wywołuje ją parwowirus, który atakuje i niszczy szybko dzielące się komórki, takie jak komórki odpornościowe lub komórki nabłonka jelit. Parwowirus jest bardzo stabilny w środowisku i może przetrwać w zakażonym kale od miesięcy do lat. Do zakażenia dochodzi bezpośrednio z odchodów innych psów lub pośrednio poprzez wirusy przylegające do ludzkiej odzieży lub przedmiotów.
Parwowiroza wykazuje różne objawy w zależności od wieku psa:
- U szczeniąt w wieku poniżej trzech miesięcy parwowirus może zainfekować komórki serca i spowodować zapalenie mięśnia sercowego, co często prowadzi do nagłej śmierci.
- U starszych psów parwowirus powoduje ciężkie zapalenie przewodu pokarmowego z gorączką, silnymi wymiotami i masywną, zwykle krwawą biegunką, która często jest również śmiertelna.
Szczepienie przeciwko parwowirozie powinno być przeprowadzane co 1-3 lata, w zależności od zastosowanej szczepionki.
Wścieklizna
Wścieklizna jest jedną z najbardziej przerażających infekcji wirusowych u psów, ponieważ jest zawsze śmiertelna i może być również przenoszona na ludzi. Wywołuje ją wirus wścieklizny, który atakuje układ nerwowy i prowadzi do postępującego paraliżu i agresji. Do zakażenia dochodzi zazwyczaj poprzez ugryzienie przez zakażone zwierzę, które wydala wirusa w ślinie.
Objawy wścieklizny są następujące
- Zmiany w zachowaniu, takie jak niepokój, strach lub agresja
- Trudności w połykaniu
- pienienie się w jamie ustnej
- paraliż
- drgawki
- zatrzymanie oddechu
Wścieklizna rozprzestrzenia się na całym świecie, a w wielu krajach szczepienia psów są obowiązkowe. Szczepienie przeciwko wściekliźnie powinno być przeprowadzane co 1-3 lata, w zależności od zastosowanej szczepionki.
Infekcje wirusowe u psów mogą mieć bardzo poważne konsekwencje, a niektóre z nich są również niebezpieczne dla ludzi. Dlatego ważne jest, aby regularnie szczepić psa przeciwko najważniejszym infekcjom wirusowym i chronić go przed kontaktem z zakażonymi zwierzętami.
Forfatterne går ud fra, at en dyrlæge bør konsulteres, hvis et dyr er sygt, og at medicin kun bør tages efter konsultation med en læge eller et apotek. Kun en individuel undersøgelse kan føre til en diagnose og beslutning om behandling.
Vi kan hjælpe dig med at finde din nærmeste dyrlæge → På denne måde